Vandaag is het woensdag 30 april, en de kleintjes zijn nu 18 dagen oud. Ze zijn weer goed gegroeid allemaal en Julia is nog steeds de bezorgde moeder. Inmiddels zijn de oogjes open en kunnen ze al redelijk lopen. Nog behoorlijk wankel, maar er worden echt al stapjes gezet. Twee of drie en dan vallen ze weer om.

Omdat ze elkaar inmiddels dus ook kunnen zien, is het natuurlijk heel leuk om samen te spelen. Als ze wakker zijn en er wordt even niet geten of gewassen, proberen ze elkaar in de oren te bijten of in de pootjes. Het “slachtoffer” laat dat natuurlijk niet zomaar toe en doet dat lekker terug, maar aangezien de motoriek nog niet zo bijzonder goed is hebben ze soms het pootje in hun bek van een ander katje wat er niets mee te maken had, ook die mengt zich dat ook in het gevecht. Met als gevolg dat uiteindelijk heel het stelletje op elkaar en met elkaar aan het vechten is.

Maar dat ze goed horen en zien heeft ook een vertederende kant. Julia vind het fijn als ik bij haar ben en aangezien ik ook wel eens moet eten of in idergeval even van haar kamer af moet. Is ze altijd blij als ik er weer ben. Meestal ligt ze dan met kleintjes in haar werpkist, en dan kijken de kleintjes echt omhoog wie en wat er allemaal binnen is gekomen, zo schattig, 5 paar van die nieuwsgierige blauwe oogjes die je dan aankijken.

Ook vertel ik hele verhalen tegen ze, zodat ze aan mijn stem kunnen wennen. Wonderbaarlijk genoeg werkt dat al. Want toen ik net Carmen op mijn hand had, piepte ze heel hard, tot ik zachtjes tegen haar praatte. Ze werd rustig en kroop tegen me aan en viel in slaap op mijn hand. Uiteindelijk heb ik ze weer terug gelegd en ze kroop lekker tegen mama aan en sliep verder. Heerlijk gewoon.